Lichaam en Brein

Gek hoe twee fitale onderdelen van één mens elkaar zo dwars kunnen zitten. Of erger nog,...elkaar jarenlang totaal negeren. Lichaam doet wat Brein wil, al voelt Lichaam echt wel dat dit niet goed gaat. Brein weet wat hij doet, daar is hij brein voor. Maar zodra Lichaam zegt "bekijk het maar, ik ben op", kan Brein er weinig meer aan doen dan langzaam aan "zijn nieuwe" levenswijze te wennen. Of eigenlijk, Brein moet ontwennen!!

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat een drankje niet bij mijn dagelijks leven hoorde. Een groot deel van mijn leven speelde zich af in rokerige oefenruimtes, café's, studentenfeesten, festivals,... En overal was wel een bar! En als een bandje ergens een optreden doet is drank vrijwel altijd onbeperkt gratis!

En door de jaren heen sluipt de gewenning er in. Het blijft niet meer bij een borrel in het weekend of een wijntje bij het eten. Voor je het weet is een biertje bij thuiskomst van werk, een wijntje bij het koken/eten en na de koffie een paar whiskies gewoon.
En net als bij top-sport geldt, als je het maar lang en vaak genoeg doet, word je er erg goed in.
Een volgende stadium is dat je je wel eens gaat afvragen of je een week zonder zou kunnen. Als het echt zou moeten dan hè, want dat hoeft niet en ja, natuurlijk kun je zo stoppen,..als het echt zou moeten!
En dan komt de tijd dat je voor jezelf verbergt dat je niet meer zonder kan. Je kop in het zand steken en door zuipen(op zich wel knap). Als je niets in huis hebt voel je je niet lekker,...ongemakkelijk. Alleen al het idee dat je het hebt, voor "als het nodig is".
En dan is het zover dat je het voor jezelf niet meer verbergt. Weten en vooral voelen dat je het dagelijks nodig hebt. Ook de bijverschijnselen voor lief nemen. Trillen, zweten, slechte conditie, dikke buik, bolle kop...het belemmerd je in alles in je dagelijks leven. Maar later op de dag, als je even rustig zit begint de dorst weer te komen.

Twee dagen terug hebben Coby en ik, na de zoveelste confrontatie, eindelijk echt open met elkaar gesproken. Dat wil zeggen; zij heeft mijn muur dusdanig afgebroken dat ik niet anders kon dan voor mezelf toe te geven dat ik een drankprobleem heb.
Ook heeft ze duidelijk gemaakt wat er op het spel staat. Mijn gezin! En dat heeft heel hard mijn ogen geopend.

En nu?
Na 30 jaar geef ik de drank totaal op!! Dertig jaar!! Dat betekend dat ik maar 16 jaar van mijn hele leven niet heb gedronken.
Volgende week naar de huisarts voor een gesprek. En ook wat nakijken wat de schade is na die dertig jaar. Scares the shit out of me!!!

Ik ga hier een blog bijhouden van mijn komende ervaringen. Het zal niet makkelijk zijn. Wat ik nog het meest hoop is dat mijn omgeving "gewoon" blijft doen. Niet zo van "Oh, Bert komt jongens, weg die drank" en dan allemaal aan de cola en jus gaan!!!! Ik ben sterk genoeg. Ik walg al jaren van mezelf, mijn lichaam en mijn zwakte. Nu ik mijn kop weer uit het zand heb zie ik wat ik mis en ik wil het weer terug hebben.